France

Nou Lady's and Gentleman, sorry dat ik er een tijdje niet was, maar zat in frankrijk met school.

Het was super gezellig! We gingen om 7 uur dinsdagochtend bij school weg. Iedereen was moe en de hele busreis sliep bijna iedereen. Behalve ik en Anissa en Sharife. Toen we aankwamen moesten we meteen eten, dat was een drama. Zoals we al verwachtte. De volgende dag moesten we al om half 8 ontbijten en gingen daarna, weer lekker 3 uur in de bus zitten, om naar de Amerikaanse, Duitse en Franse begraafplaats te gaan van de Eerste WereldOorlog. Ook gingen we naar een fort.

Die avond ontmoette we Letten. Ze waren gitaar aan het spelen en aan het zingen. Dus Lean dacht, ach, laat ik eens meedoen. En hij ging Valerie spelen en onze groep ging zingen. Deze groep zou de volgende dag ook meedoen met Euroscola. Dat is een project in het Europees Parlement met 27 scholen, uit 27 verschillende landen.

Donderdag was het zover. Ik hoorde dat ik de one minut speech moest doen. Wat ik ook hoorde en ik niet zo blij mee was, was dat ik voor ongeveer 600 man in het engels moest praten.. En toen was het moment daar. Ik was als de dood om af te gaan, maar uiteindelijk verliep alles heel erg goed! Ik stotterde geen moment en sprak als één van de beste engels! Ik was erg blij met mezelf en zelfs de mensen van m'n eigen school waren zenuwachtig voor mij!

Vrijdag was de laatste dag en voordat we naar huis gingen, gingen we nog 2 uurtjes naar Trier. Dat was erg gezellig en hebben ons erg vermaakt! Net als de rest van de week. Ook deze busreis naar huis, sliep iedereen, op een paar na. En weer Anissa en ik. We verveelden ons, dus we gingen zelfgemaakte Twister spelen, in het gangpad van de bus. Wij zijn echte Twisterkampioenen!

Als er wat spannends gebeurd vandaag, komt er nog iets!

houdt het ooit op?

Natuurlijk, het zal niet.. Alweeeeeeeeeeeeeer. Wat kan ik hier nou mee.. Ja, jullie ook niets, hoor ik jullie denken. Hier komt het verhaal, wat goed begon, voor een keer.

Vandaag ging ik naar de stad met m'n zusje, om een moederdagcadeautje te geven. Crisis nummer 1: wat moeten we in godsnaam kopen?! Crisis nummer 2: Wat moeten we in godsnaam uitgeven? Veel? Weinig? We gingen de V&D binnen en zagen spulletjes van Blond, een koektrommel, kopjes, schoteltjes, lepels, vorken, messen, borden, bekers. WAT NU?! Crisis, crisis, crisis. We dachten we lopen wel verder en gingen even bij de agenda's kijken voor het volgende schooljaar. En toen....

Draaide ik me om en zag een Fondueset staan voor Chocolade. HMMMMMMMM! Dacht ik en zag dat m'n zusje mij ook aankeek, met smachtende ogen. 'DIE KOPEN WE!' zei m'n zusje. En ik stemde ermee in. Misschien was het voor Moederdag, maar wij konden het zelf ook niet weerstaan om het te kopen. (Fout, of mag dat?! CRISIS, alweer..). We besloten dat het mocht. Bij de HEMA kochten we leuke Chocolade rondjes met Hartjes erop om erin te doen voor de sier.

Toen we thuis aankwamen, begon m'n zusje te vertellen. Ik hoorde dat het serieus was. Ze zei dat mijn tante en oom waarschijnlijk uit elkaar gaan.. Dit kan niet!! Dit mag niet!! Maar aan de andere kant, snap ik het wel. Mijn tante wacht al 5 jaar om naar Engeland te gaan, om bij hem te gaan wonen. (Hij woont in London, voor zijn werk). Het voelt voor haar heel anders nu. Steeds als ze hem eerst van Schiphol kwam ophalen, eens per maand, was ze helemaal blij om hem te zien en moest ze huilen van geluk. Maar nu.. nu is dat heel erg verandert. Ze vindt het standaard om hem 1 x in de maand te zien.. En dat hoort niet. Ze wil ook niet langer wachten, want mijn nichtje zit sinds dit jaar op de basisschool en het gaat hardstikke goed. Ook het leeftijdsverschil zit haar dwars. (Heeft het nooit gezeten, maar komt er nu achter dat het toch wel erg veel is.). Ze schelen namelijk 14 jaar. Zij is 40 en hij is 26. Ondanks de gedachte dat dit niet meer gaat, komt hij nog elke maand naar Nederland, voor mijn nichtje. Ook voor mijn tante, maar dan in andere zin.

Ik hoop zo dat het goedkomt!! Ook al ben ik blij dat ze waarschijnlijk niet naar London verhuisd.. Ik mis m'n oom al, die ik niet zo vaak zie.. Maar m'n nichtje en tante zie ik bijna elke week.. Ik ga ze dan zo missen!!

Morgen wordt een leuke dag!!  We krijgen de nieuwe boooooooooot

 DOEEEEGGG

PS: kijk, dit is m

Alles achter elkaar..

Wat een begin, mijn eerste blog.. en nu heb ik al heel veel te vertellen. Al zou ik niet weten waar ik zo snel moet beginnen.

De laatste tijd zijn er veel vervelende dingen gebeurd.. Ruzies, overlijden, ziekte. Allemaal bij dichtbijstaande personen. Laat ik bij het begin beginnen.

Ik heb geweldige vriendinnen en een lieve vriend. Eén van die vriendinnen had een vriend, die al anderhalf jaar kanker had. Zij was vaak erg verdrietig en reageerde wat rusteloos en down tegen mij. Ik wilde er voor haar zijn, maar zij vatte dat op als 'iets niet alleen kunnen'. Ze dacht dat ik van haar dacht dat ze het niet alleen aan kon. En zo ontstond het. Zij maakte een aantal opmerkingen die ik nooit van haar had verwacht, gewoon quasi-nonchalant alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik was gekwetst.. Had nooit van haar verwacht dat ze wanneer dan ook zó zou reageren.. Al 16 jaar beste vriendinnen, nog nooit ruzie, tot nu dan.. Uiteindelijk, nadat de jongen overleden was, hebben we het weer bijgepraat, maar nog voel ik een muur. Ik mis haar, ze doet zo afstandelijk, terwijl we zulke goede vriendinnen waren! 

Afgelopen maandag stond er ineens een vriendin met haar zusjes bij ons op de stoep, die ik al regelmatig zie. Alleen, er was iets anders aan haar. Niet aan wat ze aanhad, maar op de manier hoe ze binnenliep, alsof ze een spook had gezien. Ze liep meteen rechtdoor naar boven en ging op m'n bed zitten. Ik loop achter haar aan en ga naast haar zitten. Ineens stromen de tranen over der wangen en ze huilt het uit. Ik hou haar even vast, zodat ze wat kalmeert. Nadat ze weer op adem was gekomen, vraag ik haar wat er is. Zij vertelt mij dat haar vader net in het ziekenhuis is opgenomen omdat hij pijn aan z'n borst had. Ze was zo erg geschrokken, omdat zíj hem zo had gevonden.. Ik schrok van haar verhaal en gaf haar een knuffel. Ik was even sprakeloos, kon geen woord uitbrengen. Ze bleef bij me slapen en ging de volgende dag naar het ziekenhuis. Hij is vandaag weer thuisgekomen na 2 nachten in het VU. Het gaat iets beter, maar ze weten nog steeds niet wat er aan de hand is.

Dit was het even voor vandaag, morgen weer een dag!